Trail de Fantômes 2014; Over grenzen verleggen

TdF 2014 - Over grenzen verleggen.

Donderdag 7 augustus 2014 kwamen we terug van vakantie uit Oostenrijk (Kappl; Tirol). Omstreeks dezelfde periode - een jaar geleden in augustus - zijn we ook teruggekomen van vakantie uit Oostenrijk (Dellach im Drautal; Karintië). Ik weet nog dat ik netjes ben blijven trainen tijdens die vakantie in Karintië. Zoals ik het hardlopen eigenlijk altijd heb 'bijgehouden' sinds 1995. In 2013 liep ik er netjes bij en was voornemens om voor de 9e keer de Halve Marathon van Eindhoven mee te lopen. Maar in mijn achterhoofd ging de ambitie verder. Al langer liep ik met de gedachte rond om eens de Hele Marathon te lopen. Ook had ik al eens gehoord en gelezen over 'trailrunning', maar vond dat toen nog gewoon een soort van 'fartlektraining' of 'crosslopen' wat ik reeds jarenlang verwerkte in mijn trainingen door te lopen in de bossen. Tijdens de vakantie van 2013 in Karintië liep ik als langste training een paar keer de lokale trimroute van 11 km. Leuk feit hierbij is dat dit een onverharde trimroute betrof en er zat een flinke klim in van 200 hoogtemeters. Ik was toen - in feite onbewust - al aan het trailrunnen op vakantie.

In oktober 2013 de Halve Marathon van Eindhoven voor de 9e keer erg gemakkelijk gelopen. Zodat vanzelf de gedachte weer bij me opkwam om misschien toch maar eens mijn grens te verleggen. Om letterlijk uit mijn comfortzone te stappen. Mezelf voorgenomen om te gaan trainen voor de Hele Marathon. Hierbij had ik geluk met de winter van 2013/2014. Geen strenge vorst en geen sneeuw, waardoor ik lekker kon blijven lopen en ik bouwde mijn afstand relatief gemakkelijk uit naar duurlopen van 30K. Dat was in maart 2014. De opzet was om mijn eerste Hele Marathon in Eindhoven te volbrengen. Dat zou betekenen dat ik mijn vorm en trainingsomvang tenminste nog een half jaar vast zou moeten houden tot oktober. Terwijl ik voelde dat ik al klaar was voor de Hele Marathon. Alsof het zo moest zijn kwamen er op dat moment 1500 extra startbewijzen bij voor de Marathon van Rotterdam die dus eigenlijk al was 'volgeboekt'. En ik dacht; 'ook gaaf; om meteen als eerste keer de grootste Marathon van Nederland te lopen'. Daarbij biedt Rotterdam ook voordelen ten opzichte van het voor mij bekende parcours in Eindhoven, waar 2x het parcours van de Halve Marathon gelopen moet worden. Heb dat altijd als nadeel gezien. En dus - 12 weken voor aanvang had ik mezelf ingeschreven voor de Hele Marathon van Rotterdam.

In aanloop naar mijn eerste Hele Marathon kwam alles in een stroomversnelling. De verdere opbouw naar de 42K. afstand ging goed. Dat gaf niet alleen vertrouwen, maar droeg er ook aan bij dat het 'trailrunnen' weer meer onder mijn aandacht kwam. Voordat ik startte in Rotterdam had ik me ook al ingeschreven voor de Kustmarathon. Aan zelfvertrouwen dus geen gebrek! Of werd ik overmoedig omdat de trainingen zo goed verliepen? De inschrijving van de Kunstmarathon betekende dat ik dit jaar niet alleen Nederlands grootste Marathon zou lopen, maar in ditzelfde jaar ook zou meedoen met Nederlands zwaarste Marathon. En ook de inschrijving voor mijn eerste trailrunwedstrijd was inmiddels een feit geworden. De afstand van 29K. voor de 'Veluwezoomtrail' zat inmiddels al in mijn benen in voorbereiding op de Marathon. Hoe een dergelijke afstand me zou bevallen op onverhard terrein was toen nog onbekend.

Toen ik ergens in het midden van dit jaar de Hele Marathon én de Veluwezoomtrail had uitgelopen stond ik voor de zoveelste keer in korte tijd in mijn nieuw ontdekte winkeltje 'Scarabee'. Dé trailrunshop van Nederland. Een ware snoepwinkel voor de trailrunner en outdoorliefhebber. Het mooie is dat deze winkel - van oorsprong een internetwinkel - zijn vestiging heeft in Valkenswaard; Gelegen op zo'n 10 km. van mijn woonplaats. Mede-eigenaar Jurgen hoorde van mijn vorderingen en tipte me om de 'Trail de Fantômes' mee te lopen. Klonk direct goed. Alleen deze trail zou worden gelopen exact 6 dagen na onze vakantie in Tirol. Of ik goed voorbereid aan de start van deze trail zou verschijnen was spannend tot op de dag van de start op 16 augustus. Deze 'Trail der Geesten' - die voor de 5e keer zou plaatsvinden in La Roche - staat bekend als een van de mooiste, maar ook het zwaarste trailrunevenement van België.

15 juli 2014 - een maand voor onze vakantie - had ik mezelf ingeschreven voor de 'Trail des Fantômes'. Nu zijn onze vakanties sowieso geen luier- hang en zit uitjes. Maar met de inschrijving van deze trail wist ik dat er tijdens deze vakantie ook serieus kilometers gemaakt moesten gaan worden als voorbereiding. En ik had er zin in! Ook meteen een voorschot genomen op mijn verjaardagscadeau en voor vertrek naar de Alpen poles (stokken) aangeschaft bij Scarabee. Tijdens onze vakantie heb ik twee serieuze trails gelopen in de Tiroler Alpen. Beiden ongeveer 30K. lang. De eerste trail met zo'n 1800 hoogtemeters en de tweede trail kende zo'n 2200 hoogtemeters. Afstanden en hoogtemeters weet ik niet exact omdat ik het nog moest doen met mijn Runstatic app. op mijn mobiel. Mijn eerste GPS-Multisporthorloge (de Suunto Ambit3) zal ik helaas pas rond 1 september kunnen gaan aanschaffen. In Oostenrijk dus voldoende hoogtemeter getraind. Maar in de Alpen is het lastig om ook qua horizontale meters op niveau te blijven. Dit laatste is ook wel iets minder belangrijk bij het trailrunnen. Dat wil zeggen. Dit snelheid is minder belangrijk. Je hardheid wordt meer van belang en je moet een lange duur aankunnen qua uithoudingsvermogen. En dat zat wel goed. Want mijn tweede trail in Oostenrijk duurde ruim 8 uur waarbij ik nagenoeg niet heb gerust en sowieso niet heb gezeten om warm te blijven.

Terug van vakantie was het nog ruim één week voor de 'Trail des Fantômes'. Om toch nog wat afstand in de benen te pompen heb ik de zondag ervoor nog een duurloop van 30 km. gelopen (Veldhoven, Oirschot, Best, Veldhoven). Dit was 6 dagen voor de bewuste trailrun. En ik moet zeggen; ik heb die afstand en route wel eens beter heb gelopen. Veel beter zelfs. Ging niet echt lekker. Last van mijn hamstrings. Bedacht zelf maar gewoon dat het kwam vanwege het lopen in bergen en dat mijn lijf moest wennen aan het vlak lopen over de weg. Deze mindere laatste duurloop gaf niet direct een deuk in mijn zelfvertrouwen. Ik wist immers welke bergen ik had verzet in de Alpen.

Afgelopen zaterdag 16 augustus was het dan zover; de 'Trail des Fantômes' (in de trailwereld ook bekend als de TdF). Mijn eerste echte trailrunevenement. Dat wil zeggen; mijn eerste ultra-afstand met behoorlijk wat hoogtemeters. 50 km. met 2350 positieve hoogtemeters. De meer ervaren trailrunners spreken zelfs over de zwaarste trailrun van België. Er wordt door menigeen beweerd dat de 'Trail des Fantômes' (TdF) heftiger is dan een gemiddelde bergmarathon of de CCC (Courmayeur, Champex, Chamonix) editie rond het Mont Blanc massief. Tja, daar kan ik dan nóg niet over oordelen. Maar de trailrun in de Ardennen is zwaar omdat er op diverse plekken recht tegen de heuvels omhoog moet worden gelopen, zonder dat er ook maar een spoor van een pad zichtbaar is. En omlaag item. Recht omlaag onder hellinghoeken van; ik gok zo'n 70% (of misschien wel meer). Bedenk daarbij dat de groene Ardennen niet voor niets zo groen zijn. Inderdaad; periodes van veel regenval draagt daar zeker aan bij. Zoals ook nu; de dagen voor de start van de trail. Op momenten leek het meer op skiën dan lopen. En dan nog met de discipline reuzenslalom om zoveel mogelijk bomen te ontwijken. Of juist niet, want bomen omhelzen hielp regelmatig om de vaart eruit te halen. Maar goed, om niet het hele parcours van 50 km. per kilometer te hoeven beschrijven, zal ik het omschrijven als een erg technisch parcours waar alles inzit waar je als trailrunner van droomt. Veel singletracks, steile beklimmingen en afdalingen zoals je die ook tegen kunt komen in het hooggebergte. Alleen uiteraard minder lang. Minder lang, maar bij de TdF dus wel meer kortere steile klimmetjes. En dus amper tijd om in een klimritme te komen. En relatief korte afdalingen zodat je ook nauwelijks weer op adem kan komen. Oké, één element ontbreekt wellicht bij deze trailrun in de toch erg mooie Ardennen, namelijk; de prachtige bergwereld en de vergezichten die je uiteraard in het hooggebergte wél hebt. Maar goed. Vanwege het technische en glibberige parcours bij deze TdF had je toch niet zo heel veel tijd om de vergezichten te missen. Maar toch, tijdens het (hard)lopen, klimmen, klauteren, ploeteren en schuiven kwam je toch langs heel wat fraaie uitzichtpunten. Hoog boven de L'Ourthe, maar ook de diverse brugjes en sluisoversteken/ barrages die vlak over de L'Ourthe leiden zijn prachtig. Ik heb over singletracks gelopen waar ik voorheen met de mountainbike nooit ben geweest. Dit is sowieso het mooie van het trailrunnen; je komt op plekken die voor een mountainbike zelfs ontoegankelijk zijn. Hierdoor heb je ook het gevoel dat je nóg dichter in de natuur staat. Verder laat ik de bijgevoegde foto's maar het werk doen van de verdere parcoursbeschrijving. Voor de fotobijdrage wil ik mede trailrunner Ronald Tertoolen graag bedanken. Nagenoeg alle bijgevoegde foto's heb ik van Ronald 'geleend'. En dus heel erg bedankt Ronald dat ik mijn woorden op deze manier kracht kan bijzetten.

Vergeet ik dat nog bijna te vermelden. 10 kilometer voordat ik zaterdag La Roche binnenreed, kwam ik erachter dat ik mijn poles (stokken) was vergeten. Op voorhand bij verschillende trailrunners nog om advies gevraagd of stokken bij de TdF handig zouden zijn. Antwoord hierop was eenduidig; meenemen! Dat was dus echt even vloeken in de auto. Maar goed, niets meer aan te doen. Maar goed, ga je bij de start toch scannen hè en zie je eigenlijk alleen maar lopers mét poles. Selectief kijken is dat, want er waren er uiteindelijk minstens zoveel die zonder poles van start zijn gegaan. Erg fijn dat ik vlak voor de start Steven Wuyts tegen het lijf liep. 'Oh, jij loopt zonder poles?' vroeg ik. Ja, antwoordde Steven. Ik heb contact gehad met iemand die hier gisteren heeft gelopen en ga er maar vanuit dat je beide handen veel liever vrij hebt. Nou Steven; je hebt gelijk gekregen. Ik heb inderdaad al mijn voeten en handen bij moeten zetten op het technische en glibberige parcours. Wat was ik achteraf blij dat ik die stokken was vergeten. Dat was alleen maar ballast geweest. Veel lopers echt zien stunten met de stokken.

Tijdens het lopen van een dergelijke trail ben je niet alleen fysiek bezig. Als je 7,5 uur achter elkaar aan het lopen bent, ga je mentaal gezien ook door een aantal fases. Van genieten tot complete rust. Meditatief, tot aan knokken, afzien en ook wel de vraag; waarom wilde ik dit ook alweer? Maar grotendeels is het echt genieten. Want hier heb je voor getraind. Tot en met 30 á 35 km. doet het eigenlijk niet eens pijn en is het meer dan geweldig! En omdat ik steeds verder verzeild raak in de wereld van het trailrunnen weet ik ook dat het niet ophoudt bij afstanden van 50 km. Bij deze 5e editie van de TdF staat er dit jaar voor het eerst ook de afstand van 100K. op het programma. Deze afstand startte in het donker om 04:30 uur in de nacht.


Hiermee kom ik terug op de eerste alinea's van dit blogverslag. Als hardloper ben je eigenlijk steeds bezig met het verleggen van je grenzen. Of je nu uitbouwt van 5 naar 10 km. of naar het tienvoudige hiervan. Het idee is hetzelfde. Alleen wordt de investering steeds groter. Echter, of de uiteindelijke voldoening daarmee ook groter is, dat betwijfel ik. Maar toch. In mijn hoofd ben ik al bezig met het verleggen van mijn huidige grens. Dit jaar - tijdens het lopen van de TdF - heb ik echt serieus gedacht dat een dubbele afstand (2x 50 km.) gekkenwerk is en dat dat echt grensoverschrijdend is. Maar goed; dacht ik dat ook niet ooit toen ik mijn eerste Halve Marathon liep en mijmerde over de Hele afstand? Of zelfs mijn eerste 5 km. die ik toch echt binnen een half uur wilde lopen! In mijn hoofd ben ik al verder. In mijn hoofd weet ik dat ik ooit ergens een 100 km. trail wil gaan lopen. Want hoeveel pijn heb ik eigenlijk geleden tijdens deze 'TdF'. Eigenlijk vrij weinig durf ik achteraf te zeggen. Ik heb Halve Marathons gelopen die veel meer pijn hebben gedaan. Zowel tijdens het lopen als de dagen erna. Daags na de TdF liep ik met gemak de trappen hier in huis weer erg gemakkelijk op en af. En dat is en blijft voor mij een goed graadmeter. Gisteren - 3 dagen na de TdF - liep ik 12 km. in exact 1 uur als hersteltraining. Uiteraard veel te snel, maar het ging gewoon lekker.


Voor mij was de 'Trail des Fantômes' een prachtig mooie uitdaging, waar ik voor mezelf een nette prestatie heb neergezet, na twee en een halve week 'vakantie'. 50 km. gelopen met 2350 hoogtemeters. En dat in 7,5 uur. Dat levert een gemiddelde op van 6,66. (9 min./km.) Dit lijkt voor niet-trailrunners wellicht niet erg snel, maar ik zeg een 'beestachtig' mooi gemiddelde tijdens deze 'Trail der Geesten'. (666 is namelijk het nummer van de duivel). Maar het kan sneller. De volgende keer sowieso minder lang stilstaan bij de bevoorradingsposten. Ik heb - bij de in totaal bij 4 bevoorradingsposten - toch steeds tussen de 5 á 10 minuten de tijd genomen. Dat is zo'n 20 tot 40 minuten op de totaaltijd. Het bijtanken van 'snelle suikers' kost nu eenmaal tijd maar moet sneller kunnen. Als ik 45 minuten reken aan tijd die ik heb stilgestaan bij de diverse bevoorradingen, opstoppingen, uitzichtpunten/ fotomomenten, heb ik in totaal 6u45min. gelopen. Dat levert een gemiddelde loopsnelheid op van 7,40 km/u (8 min/km.). Verder mezelf de volgende keer nóg wat beter voorbereiden op het parcours. Ik dacht dat de laatste 10 km. zwaarder zouden worden dan ze in werkelijkheid waren. Bij de laatste lange afdaling heb ik me wat ingehouden. Als ik had geweten dat die laatste lange afdaling tot de finish duren, had ik daar nog wel wat kunnen versnellen. En zoals eerder geschreven zal ik erg verheugd zijn als ik over een paar dagen mijn Suunto Ambit3 kan gaan afhalen bij Scarabee. Mijn Polar hartslagmeter en mijn Runstastic app. volstaan echt niet meer bij dit soort uitdagingen. Ik heb Runtastic op 40 km. van de TdF uit moeten drukken omdat de accu van mijn mobiel leeg was. Om toch wat gegevens te hebben heb ik de sessie dus maar zelf beëindigd. Hierdoor had ik de laatste 10 km. geen besef meer van hoe ver ik nog van de finish verwijderd was. Is niet prettig omdat je dan je laatste krachten niet meer goed kan doseren. Uit de resultaten is gebleken dat ik - van de 230 deelnemers op mijn afstand van de 50K.- ben geëindigd als 74e. Hoewel ik op voorhand totaal niet bezig ben geweest met de uitslagen vind ik het wel een mooie plek op de lijst. 

Inmiddels heb ik al een aantal mooie grensverleggende trailrun-evenementen op de kalender zien staan. Trails met afstanden die de 50K. van de 'Trail des Fantômes' overtreffen. Ga ik mezelf voor de gek houden en stel ik mijn grens tot 50K óf ligt mijn grens wellicht toch nog een stuk(je) verderop? Het antwoord daarop is mij al bekend. Totdat ik weer een mooie verdere uitdaging heb gevonden ga ik tussendoor in ieder geval lekker verder trainen me voorbereiden op de Sint Pietersbear (30-09) en de Kustmarathon begin oktober.

Met dank aan Ronald Tertoolen voor onderstaande foto's

 

Elders gevonden foto's